Ik loop dan nog met mijn hoofd in de droomwereld rond orgaandonatie. Ik denk dan nog dat ‘na overlijden’ inhoudt dat je organen er na je dood worden uitgehaald. Anno 2024 ben ik wijzer en zet ik mij in om de informatiestroom over postmortale orgaandonatie om te zetten naar informatie die door iedereen wordt begrepen en correct is. Dat de informatie voldoet aan het ‘informed concent’.
Al in 1984 verscheen er in het NRC (grappig want deze krant noemde mij in 2018 met het Comité Orgaandonatie Alert een verspreider van nepnieuws) in het katern Wetenschap en Onderwijs een uitgebreid kritische artikel over hersendood.
Het artikel is geschreven als voorloper van een uitzending van het programma Rondom Tien op Nederland 2 die avond. In die uitzending komen mevrouw Mr. Dr. H.A.H. van Till-d’Aulnis de Bourouill en Prof. Dr. B. Smalhout die als anesthesist vaak aanwezig is geweest bij het verwijderen van organen uit overleden donoren. (Tja, een anesthesist die narcose geeft aan overleden donoren. Je moet het maar bedenken.)
HOE DOOD IS HERSENDOOD was de kop van het artikel.
Artsen beweren dat deze dood zijn maar mevrouw Van Till heeft daar een andere mening over, zij wil het bewijs zien dat alle hersencellen dood zijn voor de patiënt dood wordt verklaard. Mevrouw Van Till vertelt het volgende: “Als wij iemand dood verklaren doen we dat van oudsher pas als wij weten dat al zijn hersencellen dood zijn. Of andere cellen of organen nog leven interesseert ons minder. Wij willen weten of er nog communicatie met de patiënt mogelijk is, of hij ons nog kan horen dan wel onze aanwezigheid kan voelen. Zelfs als hij alleen nog maar inkomende prikkels kan gewaarworden, dan is er nog communicatie en is hij geen dode. Bovendien: zolang hij nog iets kan waarnemen is hij vermoedelijk nog gevoelig voor pijn, angst en dergelijke gewaarwordingen.” Verder laat zij schrijven: “op het moment dat je iemand dood verklaart ontneem je hem zijn status als rechtssubject, je snijdt hem open in het belang van anderen, je haalt zijn organen weg. Je ontneemt hem ook zijn rechtsbescherming die het strafrecht hem biedt tegen mishandeling, doodslag, moord en diefstal. Dat zijn zeer fundamentele zaken. Dan moet je extra zeker zijn van de juistheid van je diagnose” einde citaat. En hoewel mensen het vaak niet beseffen: voorafgaand aan de donatie worden donoren al onderworpen aan martelende praktijken. Vaak kunnen zij ons horen, het zijn immers comateuze patiënten. Zij kunnen horen wat omstanders met hen van plan zijn en moeten de onderzoeken die voorafgaan aan de donatie procedure ondergaan en kunnen niet ageren!
Inmiddels is overduidelijk het bewijs geleverd dat deze zekerheden in de bewering dat hersendood inhoudt dat je dood bent NIET bestaan.
Ook professor Smalhout komt in het artikel aan het woord. Al tien jaar voor dit artikel werd geschreven zorgde professor Smalhout voor ophef met zijn openhartige oratie over de dood. In dit artikel vertelt hij ook dat hij heeft gezien dat donoren tijdens de uitname-operatie reageren door een versnelde hartslag te vertonen of een verhoogde bloeddruk krijgen. Voor alle zekerheid heeft hij dan ook altijd een volledige narcose toegediend. Hij denkt ook dat de kritiek van mevrouw Van Till juist is. Het hersendoodprotocol is niet waterdicht en dat het niet uit te sluiten is dat er nog cellen leven dieper in de hersenen.
Anno 2024 zien we dat deze veronderstelling juist is. Het Amerikaanse NINCDS was het eerste en enige onderzoek dat evalueerde of bij mensen, met verlies van hersenfunctie en bij wie door een arts de diagnose is gesteld dat ze in een onomkeerbare coma verkeerden, het hersenweefsel vernietigd was. Het onderzoek vond plaats tussen juli 1971 en oktober 1972. De onderzoekers merkten op dat omdat er geen verband was tussen EEG, klinische criteria en autopsie -bevindingen, het onmogelijk was om de theoretische doelstellingen van de studie te bereiken. Het was “niet mogelijk om te controleren of een diagnose vóór de hartstilstand werd gesteld door een set of subset van criteria zou steevast correleren met een diffuus vernietigd hersenen”
Op 11 april 2024 heeft het National Catholic Bioethics Center (NCBC) (USA) een baanbrekende standpuntverklaring uitgegeven, waarin wordt erkend dat ten minste de helft van de patiënten met de diagnose ‘hersendood’ nog steeds een gedeeltelijke hersenfunctie heeft. De NCBC-verklaring werd ingegeven door de bijgewerkte Amerikaanse richtlijn uit 2023 voor de diagnose van ‘hersendood’, gepubliceerd door de American Academy of Neurology (AAN) samen met de American Academy of Pediatrics, de Child Neurology Society en de Society of Critical Care Medicine.
Is het nog langer houdbaar om te beweren dat mensen die als dood worden beschouwd maar niet dood zijn nog langer levend mogen worden ingezet als orgaandonor om iemand anders te dienen?
Hoe lang zal het nog duren voor de medische wereld opkomt voor de belangen van de donor? Hoe lang zal het nog duren voor de medische wereld paal en perk stelt aan deze praktijken met patiënten die zich in een hulpeloze situatie bevinden en niet in staat zijn zich te uiten? Patiënten, die door de aard van hun trauma niet in staat zijn kenbaar te maken dat zij nog leven? Misschien konden herstellen als ze de kans zouden krijgen?
Het hele artikel kunt u hier teruglezen
https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?coll=ddd&identifier=KBNRC01:000027671:mpeg21:a0173